De mensen op de foto’s zijn mijn familie maar op de foto’s zijn het vreemden. De beelden zijn tot stilstand gebracht in een tijd lang voor dat ik er was. Ik ken die mensen op de foto niet. Zij mij ook niet. Ik heb mijn papa nooit gekend als kind in korte broek. Ik heb mijn tante nooit gekend als jonge vrouw met de wereld aan haar voeten en dromen in haar ogen. Ik heb mijn bomma nooit gekend met bruin geverfde haren of mijn bompa in Speedo op een strand in Italië. Toch kan ik ze zien. Ik kan hun jeugdige gezichten zien en de plaatsen waar ze zijn geweest. Het is vreemd dat ik dat mag zien. Mag ik dat wel? Ondertussen is bompa overleden. Toch staat hij daar, zijn broekspijpen op te rollen naast mijn nonkel die al lang geen jonge kerel meer is. Ondertussen heeft mijn bomma dementie. Toch staat ze daar, samen met papa en mijn tante aan het Colosseum in Rome.

Zijn de herinneringen nog van hen als ze zich niet meer kunnen herinneren? Zijn ze nu evenveel van hen als van mij? Kijken we misschien alle drie naar de herinneringen van een ander? Wat is het verschil met de familiefoto’s van een wildvreemde familie? Personen die ik niet ken op plaatsen waar ik nooit ben geweest. Is dat anders dan mijn eigen familie lang voor ik bestond? Deze gedachten drijven naar boven terwijl ik de dia’s een voor een afspeel.